BİR BABANIN EVLADINA SON MEKTUBU

BİR BABANIN EVLADINA SON MEKTUBU Benim yaşlandığımı düşündüğün gün
(ihtiyarladığımda) sabırlı ol lütfen ve
beni anlamaya çalış!
Yemek yerken üstümü kirletirsem
lütfen kızma!
Sana bir şeyler öğretmek için nasıl çırpındığımı, bıkmadan, usanmadan
uğraştığım o günleri hatırla!
Sen küçükken, uyuyana kadar sana
aynı hikâyeyi bilmem kaç defa tekrar
tekrar okumak zorunda kaldığımı
hatırla! Yeni teknolojiler karşısındaki cahilliğimi
görürsen bana zaman tanı; beni
yüzünde alaycı bir gülümsemeyle
izleme!
Bazı zamanlarda unutkan olursam
yahut konuşmalarımızda ipin ucunu kaçırırsam lütfen hatırlamam için gerekli
zamanı bana tanı; hemen sinirlenme!
Çünkü asıl önemli olan senin yanında
olabilmem ve beni dinliyor olmandır.
Ben sana bir sürü şeyi nasıl yapacağını
gösterdim! Yaşlı bacaklarım yürümeme izin
vermediğinde bana elini ver! Tıpkı,
benim sana ilk adımlarını atarken
verdiğim gibi.
Bir gün beni anlayacaksın.
Senin yanında olduğumda üzgün, kızgın ya da güçsüz hissetme kendini.
Benim yanımda olmalısın, beni
anlamalısın ve bana yardım etmelisin.
Benim için yaptıklarını, ya bir
gülümseme ya da senin için her zaman
taşıdığım çok derin sevgiyle duâ ederek geri ödeyebilirim ancak.
Seni çok seviyorum ve hep seveceğim;
bunu sakın unutma!
Sana yaptıklarımı ve sevgimi hep
karşılıksız yaptım!
Şimdi beni anladın mı yavrum?.*